Plannen gewijzigd

Hallo lieve mensen,

We gaan hopelijk apen spotten tijdens onze jungle tocht In Bukit Lawang. Met onze gids hebben we afgesproken dat we om 7.00uur vertrekken. Zoals gewoonlijk in Azië kwam onze gids te laat, het viel dit keer nog mee want het was maar 30minuten. Met een Tuktuk vertrekken we richting de rand van de jungle. Je hebt het national park en daaromheen nog een stukje jungle wat eigendom is van boeren. Op dit stuk staan voornamelijk rubberbomen. We beginnen onze tocht en binnen 10minuten zien we de eerste 3 orang-oetans die aan het snoepen zijn van de rubberbomen. Wat een magisch gevoel om zo dicht bij deze grote apen te zijn. “We hebben de apen gezien, kom we gaan terug” Eman onze gids een echte lolbroek kon niet meer stoppen met lachen.
De tocht door het national park was geweldig, dit was precies wat wij van een jungle verwachten. Dicht begroeide paden, modder en de fantastische dierengeluiden. Helaas zitten er niet alleen muggen maar ook bloedzuigers. 2-0 voor de beesten aangezien we een aantal muggenbulten rijker waren en Meander wat zuigplekjes.
In de jungle komen we nog de Tomas aap, makaka, (witte hand)gibbon, silvermonkey en een prachtige pauw tegen.
Na een heerlijke nasi goreng lunch besluiten we terug te lopen naar de bewoonde wereld. Bijna aan het einde van de tocht komen we nog eens 5 orang-oetans tegen. We voelen ons geprezen, nadat onze gids zegt dat het zeldzaam is om zoveel orang-oetans tegen te komen.
Zodra we aan het einde van het national park zijn zegt onze gids “we zijn nu aan het einde ik ben blij (dat niemand gewond is geraakt)”. Hij heeft het nog niet uitgesproken en boem daar lag ik gestrekt op de grond. De gids kijkt me ernstig aan en het duurde een paar seconden voordat ik besefte dat ik uitgegleden was en dat terwijl ik stil stond.
Na de tocht hadden we nog 2 dagen bij Rumah Papa homestay. We sloten onze vrijwilligers project rustig af.

Vanuit Bukit Lawang gaan we met de bus naar Berastagi. Ik nam de taak op me om in de bus uit te zoeken wat we precies moesten doen om ons visum te verlengen. Ons visum is namelijk 30 dagen geldig maar wij blijven 47 dagen. Ik kom via internet erachter dat het verlengen van een visum 1week kan duren en dat je soms 2 a 3keer terug moet naar het immigratiekantoor. Dit is totaal andere info dan wat we gekregen hadden bij de douane. Als dit zo is dan zal dit een probleem zijn aangezien we nog naar een andere plek gaan en 14 december een vlucht hebben. Paniek slaat toe in mijn hoofd en we proberen oplossingen te bedenken, geen enkele klinkt goed. We besluiten het voor nu los te laten en te wachten tot we bij ons hotel zijn, zodat we het kunnen navragen.
Na een tijdje moeten we overstappen op een andere bus. Als je uitstapt staan er vaak 10 mensen klaar om je aan te spreken. De een roept plaatsnamen de ander creëert chaos door “go go go hurry hurry” te roepen (alsof de bus zo vertrekt) en de ander pakt ongevraagd alvast je tas om die in de volgende bus te stoppen. Op zo’n moment gaat je hartslag omhoog, als toerist ben je namelijk onwetend waar je heen moet en je krijg paniek omdat ze je tas pakken. Ik probeer altijd mijn onzichtbare oorkleppen op te zetten om de rust te bewaren. Meander vraagt na waar we heen moeten en ik volg de tassen. Op deze manier proberen ze je in een duurdere toeristen bus te krijgen, maar wij vinden het veel te gezellig tussen de lokale bevolking.

Aangekomen in Berastagi het plaatsje waar we de vulkaan Sibayak willen beklimmen. We hebben het weer goed getroffen bij onze homestay want deze mensen zijn zo lief en beschouwen ons meteen als familie.
Ons visum probleem speelt nog steeds dus we vragen het aan deze mensen, maar hun hebben weer een ander verhaal. We besluiten om te bellen met het immigratiekantoor en het na te vragen( Hoelang duurt het verlengen, zijn er evt andere manieren), na een hele dag bellen neemt niemand op.
Aangezien we geen antwoorden hebben, moeten we ons plan aanpassen. Ons visum is belangrijker en daardoor kunnen we Sibayak niet beklimmen. Ik baal als een stekker toch moeten we proberen het beste ervan te maken.

De uitnodiging van Evi (eigenaresse van onze homestay) om met haar naar de traditionele markt te gaan slaan we dan ook niet af. Aan het begin van de markt komen we als eerste een puppy kraam tegen. Een dame commandeert een jongen om de puppy’s in koud water te dompelen(wassen) en vervolgens staan ze razelend op een plateau. We worden echt boos hiervan en moeten ons zelf bedwingen om niks te zeggen. Nadat ik ze wat boze blikken toegeworpen heb loop ik door. Evi vraagt of we willen zien hoe ze een kip slachten. Meander en het meisje dat mee was willen dat wel. Ze pakken de kip bij de vleugels, kopje naar achter en snij. Wat een afschuwelijk gevoel krijg ik er van (ook al heb ik het ooit al eens eerder gezien) ik sta te trillen op mijn benen en moet op me wang bijten om niet mijn traantje te laten lopen (ik ben een echte softy). Gelukkig konden de mannen van de kippenkraam lachen om onze geschrokken gezichten, ze vonden het heel leuk dat we bleven kijken.
Na de markt zijn Meander en ik naar een Indonesische karate les geweest, Meander heeft mee gedaan en ik heb zitten lachen.

Eerder dan gepland verlaten we Berastagi met 2 nieuwe vrienden in een prive taxi. Het is een aantal uur rijden naar Siantar, daar is het immigratiekantoor. Als het visum verlengen een week duurt moeten we onze vlucht van 14 december annuleren, later kunnen we het niet verlengen dan moeten we een boeten betalen. We zijn als eerste na de lunchpauze aan de beurt, de beste man geeft aan dat het 2 dagen duurt. Wat een opluchting, nu kunnen we alsnog onze vlucht halen. Na wat papier werk invullen hoefde we alleen nog foto’s en vingerafdrukken te maken. Zo gezegd zo gedaan zou je denken, maar de beste man nam alle tijd, tussendoor kwamen er nog mensen om hem af te leiden met een praatje. Dan dacht ik echt ga zitten hou je mond en laat die man zijn werk doen. Na 1,5uur was het gepiept we moesten alleen nog betalen. Buiten staat een busje van het postkantoor waar je moet betalen maar deze beste man had “pauze” we moesten dan nog 40minuten wachten( zat wel met flink wat papieren in zijn hand). Iemand fluistert misschien moet je hem wat geld geven, dacht het mooi niet. Of hij helpt ons en anders gaan we ergens anders heen. We wilde sowieso niet wachten aangezien onze vrienden en de chauffeur al die tijd op ons aan het wachten zijn.
Nu moesten we nog 2 uur rijden en dan de ferry nemen naar Lake Toba onze volgende bestemming. Het postkantoor in Parapat was bij aankomst gesloten wat betekend dat we de volgende dag weer met de ferry terug moesten om voor ons visum te betalen. Even zakte ons de moed in de schoenen en baalde we dat we op de laatste minuut door foute info zoveel moesten regelen waardoor we de vulkaan niet konden doen en minder tijd hadden om het eiland te verkennen.
Gelukkig viel het allemaal reuze mee en hebben we met een scooter toch nog veel van het eiland Toba kunnen zien. Het zijn voornamelijk mooie uitzichtpunten.

Donderdag moesten we weer naar Siantar 1,5uur met de scooter (enkele reis) om onze paspoorten op te halen. De beste man liet ons gewoon zitten, zat een beetje met zijn telefoon te spelen en na 10min haalt hij onze paspoort uit een kastje en zegt: “ hier, nu kan je naar huis gaan”.
Take it with a smile zou ik dan maar zeggen. Op de terug weg kwamen we een olifanten opvang tegen, de toegang was gratis dus we wilde even kijken. Er lopen 3 olifanten los in de jungle waar we een goed gevoel van kregen, maar 1 olifant zat vast en vertoonde raar gedrag. Na wat na vraag bleek het dat deze olifant altijd vast zit en gebruikt word om te voeren en foto’s. Met een minder gevoel verlieten we deze plek.

Vrijdag zijn we met de bus terug naar Medan gegaan waar we onze Sumatra avontuur afsloten met een rondje shoppen in een winkelcentrum.
Indonesië zit er nog niet op, we gaan verder reizen in Java.

Ps: We lazen in de reacties van het vorige verslag dat er onduidelijkheid was over het vrijwilligers werk. Bij de projecten krijg je soms betaald, maar meestal slapen en eten in ruil voor jou werkzaamheden.

Lieve groetjes Meander en Shirley