NZ in lockdown en hoe het met ons gaat!
Door: Shirley
Blijf op de hoogte en volg Shirley en Meander
03 April 2020 | Nieuw Zeeland, Wellington
Hallo lieve mensen,
Ik zal jullie een beetje vertellen wat we wel en niet mogen tijdens de lockdown want daar kregen we wat vragen over.
Volgens mij zijn de regels hier ongeveer het zelfde als in Nederland.
2 meter afstand, je mag naar buiten om te wandelen/sporten en verder mag je alleen rond je eigen woonplek zijn.
De auto moet blijven staan je mag alleen naar de winkel of apotheek.
De mensen in het dorp leken zich weinig aan te trekken van de regels de eerste twee dagen. De een staat zijn aanhanger te verven en de ander komt gezellig kletsen ( en echt geen 2m afstand). Auto’s en quads rijden hier massaal rond, maargoed in zo’n dorpje als dit komt geen politie.
Op dag 3 stormde het als een gek. We hebben nog nooit zoveel regen uit de lucht zien komen en het waaide zo heftig dat de hele auto meebewoog. Het was een grote ellende en we probeerde nog eens de camping te bellen hier in het dorp. Ze waren nog steeds gesloten, maar als er iets was konden we wel altijd contact opnemen met hun.
We hadden inmiddels wel entertainment want er was een zeeleeuw pal naast de auto komen zitten. Ik denk dat hij verdwaalt was door de storm, de rest van zijn familie zit namelijk een stukje verderop. Wij hadden een zijl buiten opgehangen maar door de storm hadden we het afgehaald en wat stenen erop gelegd. Onze nieuwe aanwinst Henry de zeeleeuw was daar maar al te blij mee. Twee dagen storm betekend ook twee dagen gezelschap van Henry. Op dag twee was hij wel een beetje grumpy en gromde hij af en toe naar ons, totdat het zonnetje scheen en toen heeft hij ons verlaten.
Wij vermaken ons eigenlijk wel. Aan de overkant van de straat staat een grote “brievenbus” in de vorm van een huisje, dit is een mini bibliotheek. We hebben een iPad met heel veel boeken en zelf nog 3 boeken, een tijdschrift en een mandala kleurboekje bij ons. Als we in al deze dingen geen zin hebben staren we gewoon uit het raam naar de zee en dan komen de meest geweldige ideeën tot ons.
In het begin zwaaide de mensen van het dorp wel naar ons, maar dan waren ze ook weer snel weg. Na ongeveer 5 dagen kwamen ze wat meer los en maakte ze een praatje. Zo kwamen we ook in contact met een meisje die hier bij vrienden zit. Ze ging proberen te kijken of ze iets kon vinden waar we kunnen “onderduiken”. Voor ons nu nog niet perse nodig maar het zou al fijn zijn iets te regelen om te kunnen douche en om spullen op te laden. Later vertelde ze ons dat iemand ons zou bellen, het is alleen niet hier in het dorp maar 2uur rijden.
We komen in contact met de postbode en hij doet voor de mensen in het dorp kleine boodschappen, ook is hij bereid om dat voor ons te doen. Na 6 dagen hebben we toch wel weer wat nodig, zoals groente en brood. We plaatsen meteen een bestelling bij de winkel.
Later die dag gaat Meander wandelen en ik blijf lekker in de bus lezen. Als eerste komt er een man “would you like to have a fish”. Graag we kunnen wel wat proteïne gebruiken. Vanwege de 2meter afstand zegt hij dat hij de vis op de grond legt. Deze lieve man legt me een knaap van een vis neer. In snelheid zegt hij nog iets over schubben afvegen en is weer weg. Ik sta me kapot te lachen en denk “hopelijk wilt Meander met deze vis vechten”.
Na 10min krijg ik weer bezoek, de eigenaar van de camping. Hij vertelde mij dat de volgende dag of een dezer dagen de politie zou komen en iedereen weg zou sturen van de gratis camping, ze zouden wel info geven waar je heen moest. De kans zit erin dat hij de camping moet openen.
Later als Meander terug komt laat ik hem de verrassing zien die we gekregen hebben. Nog nooit een vis geslacht maar met een beetje hulp van internet weet Meander op een goede manier de vis te slachten. Dit was de lekkerste en verste vis die we ooit gegeten hebben.
En zo beginnen de mooie verhalen want op 1 april (een dag later) kwam Gordon de postbode onze bestelde groentes brengen. Boodschappen en zonnig weer, mijn dag was toen al geslaagd! Maar Gordon was geïnteresseerd hoe het met ons ging, we vertellen hem dat het wel prima gaat. In het dorp heeft hij een kleine vakantie woning en hij bied ons aan dat we in zijn huis mogen douche. Zo dankbaar dat deze vreemde ons vertrouwd en dat aanbied! Voor mijn gevoel kon de dag niet beter.
Voordat ik het wist stond een man naast ons of we vis wilde, hij zou het later komen brengen want hij ging nu vissen en zou voor ons wel de vis fileren.
Nog geen uur later staat er weer een vreemde naast ons, wil je kreeft? Dus ik loop naar de achterkant van zijn truck om de kreeft te pakken en schrik een beetje “Omg sjat die leeft nog”. Meneer begrijpt dat ik een beetje angstig reageer en vraagt of er een probleem is. Ik vertel hem dat ik niet zo goed weet hoe ik deze kreeft moet bereiden. Hij legt het uit en zegt als laatste doe er een beetje water bij dan gaat hij dood. Zo gezegd zo gedaan, ik giet wat water in de enorme emmer en de kreeft begint toch te springen en spartelen. Ik schrik me kapot en gil zelfs een beetje, ik durfde niet meer te kijken. En als je het niet meer weet raadpleeg je Google. Het is blijkbaar normaal om een kreeft levend te koken, maar officieel mag dat niet meer. Als de kreeft dood is dan mag je hem niet te lang ongekookt laten liggen want er kunnen dan schadelijke bacteriën in het “vlees” komen. De kreeft was inmiddels al dood, “Og we wilde toch al kreeft als lunch eten laten we maar meteen beginnen”. Toen was het tijd om hem in kokend water te stoppen. Meander moest het doen want ik durfde hem niet uit de emmer te halen. Als eerste de kop en dan het lichaam klinkt eenvoudig, alleen was de kreeft blijkbaar nog in leven en begon hij flink tegen te stribbelen, we moesten met zijn tweeën de deksel op de pot houden. Het was een feestmaaltijd!
Na de overheerlijke lunch was het tijd voor een douch. Onderweg kregen we weer vis.
En net voor etenstijd kregen we wederom 2 enorme gefileerde stukken vis.
Dan nog te bedenken dat die man van de ochtend later die avond ook nog vis kwam brengen. Wat een geluk en wat zijn wij zo dankbaar dat ze zo lief zijn.
Op 2 april was het weer een regenachtige dag. Opeens stopt pal naast onze bus een auto, ik schuif het raampje open. Rick en Lyn vragen hoe het met ons gaat en dat ze een stukje verderop wonen. Bij hun huis hebben ze een kleine cottage die ze normaal verhuren aan vakantiegangers. Ze nodigde ons uit om daar de rest van de weken van de lockdown gratis te komen wonen. We zijn zo verbaast en weten ook even niet wat we moeten zeggen, zo dankbaar. Ze gingen even naar de winkel en zouden ons later de wegwijzen.
De volgende auto stopte bij onze bus met de vraag hoe het met ons gaat en of we nog genoeg voedsel hebben.
Het is zo fijn dat er zoveel mensen zijn die komen vragen of je nog genoeg eten hebt of dat ze je kunnen helpen. Ondanks dat je soms het gevoel had dat je niet gezien werd, hielden ze allemaal een oogje op ons. Niet dat wij de enige op de camping zijn, maar je zag nooit auto’s bij andere stoppen.
Later bleek uit het gesprek met de mensen dat ze gewoon dankbaar zijn dat we ons aan de regels houden en we gebruik maken van de boodschappen bezorg optie, zodat het virus weg blijft. Blijkbaar houden veel toeristen maar ook NZ-burgers zich niet aan de afspraken en gaan ze nog steeds massaal naar winkels en blijven ze rondreizen.
In de vroege middag nemen we afscheid van ons vertrouwde plekje, bedanken een paar mensen en vertrekken een paar km verder. Het klinkt heel gek maar het voelde heel dubbel. Aan de ene kant ben je zo blij om in een huisje te zitten en aan de andere kant wil je op dat mooie plekje en in de bus blijven.
Het is een hele fijne kleine cottage met alles erin wat we nodig hebben en eindelijk weer WiFi.
Het nieuws komt binnen dat vanaf 3 april de repatriëringsvluchten mogen worden ingezet, nu is het alleen wachten tot we gebeld worden door BuZa.
We hebben twee problemen: 1 we hebben hier geen netwerk en kunnen dus ook geen telefoontjes ontvangen en 2 we moeten een oplossing vinden voor onze bus.
Dat word een snelle brainstorm sessie want wie weet hoe snel het kan gaan of hoe lang het nog duurt.
We blijven positief!
Veel liefs van ons
Ik zal jullie een beetje vertellen wat we wel en niet mogen tijdens de lockdown want daar kregen we wat vragen over.
Volgens mij zijn de regels hier ongeveer het zelfde als in Nederland.
2 meter afstand, je mag naar buiten om te wandelen/sporten en verder mag je alleen rond je eigen woonplek zijn.
De auto moet blijven staan je mag alleen naar de winkel of apotheek.
De mensen in het dorp leken zich weinig aan te trekken van de regels de eerste twee dagen. De een staat zijn aanhanger te verven en de ander komt gezellig kletsen ( en echt geen 2m afstand). Auto’s en quads rijden hier massaal rond, maargoed in zo’n dorpje als dit komt geen politie.
Op dag 3 stormde het als een gek. We hebben nog nooit zoveel regen uit de lucht zien komen en het waaide zo heftig dat de hele auto meebewoog. Het was een grote ellende en we probeerde nog eens de camping te bellen hier in het dorp. Ze waren nog steeds gesloten, maar als er iets was konden we wel altijd contact opnemen met hun.
We hadden inmiddels wel entertainment want er was een zeeleeuw pal naast de auto komen zitten. Ik denk dat hij verdwaalt was door de storm, de rest van zijn familie zit namelijk een stukje verderop. Wij hadden een zijl buiten opgehangen maar door de storm hadden we het afgehaald en wat stenen erop gelegd. Onze nieuwe aanwinst Henry de zeeleeuw was daar maar al te blij mee. Twee dagen storm betekend ook twee dagen gezelschap van Henry. Op dag twee was hij wel een beetje grumpy en gromde hij af en toe naar ons, totdat het zonnetje scheen en toen heeft hij ons verlaten.
Wij vermaken ons eigenlijk wel. Aan de overkant van de straat staat een grote “brievenbus” in de vorm van een huisje, dit is een mini bibliotheek. We hebben een iPad met heel veel boeken en zelf nog 3 boeken, een tijdschrift en een mandala kleurboekje bij ons. Als we in al deze dingen geen zin hebben staren we gewoon uit het raam naar de zee en dan komen de meest geweldige ideeën tot ons.
In het begin zwaaide de mensen van het dorp wel naar ons, maar dan waren ze ook weer snel weg. Na ongeveer 5 dagen kwamen ze wat meer los en maakte ze een praatje. Zo kwamen we ook in contact met een meisje die hier bij vrienden zit. Ze ging proberen te kijken of ze iets kon vinden waar we kunnen “onderduiken”. Voor ons nu nog niet perse nodig maar het zou al fijn zijn iets te regelen om te kunnen douche en om spullen op te laden. Later vertelde ze ons dat iemand ons zou bellen, het is alleen niet hier in het dorp maar 2uur rijden.
We komen in contact met de postbode en hij doet voor de mensen in het dorp kleine boodschappen, ook is hij bereid om dat voor ons te doen. Na 6 dagen hebben we toch wel weer wat nodig, zoals groente en brood. We plaatsen meteen een bestelling bij de winkel.
Later die dag gaat Meander wandelen en ik blijf lekker in de bus lezen. Als eerste komt er een man “would you like to have a fish”. Graag we kunnen wel wat proteïne gebruiken. Vanwege de 2meter afstand zegt hij dat hij de vis op de grond legt. Deze lieve man legt me een knaap van een vis neer. In snelheid zegt hij nog iets over schubben afvegen en is weer weg. Ik sta me kapot te lachen en denk “hopelijk wilt Meander met deze vis vechten”.
Na 10min krijg ik weer bezoek, de eigenaar van de camping. Hij vertelde mij dat de volgende dag of een dezer dagen de politie zou komen en iedereen weg zou sturen van de gratis camping, ze zouden wel info geven waar je heen moest. De kans zit erin dat hij de camping moet openen.
Later als Meander terug komt laat ik hem de verrassing zien die we gekregen hebben. Nog nooit een vis geslacht maar met een beetje hulp van internet weet Meander op een goede manier de vis te slachten. Dit was de lekkerste en verste vis die we ooit gegeten hebben.
En zo beginnen de mooie verhalen want op 1 april (een dag later) kwam Gordon de postbode onze bestelde groentes brengen. Boodschappen en zonnig weer, mijn dag was toen al geslaagd! Maar Gordon was geïnteresseerd hoe het met ons ging, we vertellen hem dat het wel prima gaat. In het dorp heeft hij een kleine vakantie woning en hij bied ons aan dat we in zijn huis mogen douche. Zo dankbaar dat deze vreemde ons vertrouwd en dat aanbied! Voor mijn gevoel kon de dag niet beter.
Voordat ik het wist stond een man naast ons of we vis wilde, hij zou het later komen brengen want hij ging nu vissen en zou voor ons wel de vis fileren.
Nog geen uur later staat er weer een vreemde naast ons, wil je kreeft? Dus ik loop naar de achterkant van zijn truck om de kreeft te pakken en schrik een beetje “Omg sjat die leeft nog”. Meneer begrijpt dat ik een beetje angstig reageer en vraagt of er een probleem is. Ik vertel hem dat ik niet zo goed weet hoe ik deze kreeft moet bereiden. Hij legt het uit en zegt als laatste doe er een beetje water bij dan gaat hij dood. Zo gezegd zo gedaan, ik giet wat water in de enorme emmer en de kreeft begint toch te springen en spartelen. Ik schrik me kapot en gil zelfs een beetje, ik durfde niet meer te kijken. En als je het niet meer weet raadpleeg je Google. Het is blijkbaar normaal om een kreeft levend te koken, maar officieel mag dat niet meer. Als de kreeft dood is dan mag je hem niet te lang ongekookt laten liggen want er kunnen dan schadelijke bacteriën in het “vlees” komen. De kreeft was inmiddels al dood, “Og we wilde toch al kreeft als lunch eten laten we maar meteen beginnen”. Toen was het tijd om hem in kokend water te stoppen. Meander moest het doen want ik durfde hem niet uit de emmer te halen. Als eerste de kop en dan het lichaam klinkt eenvoudig, alleen was de kreeft blijkbaar nog in leven en begon hij flink tegen te stribbelen, we moesten met zijn tweeën de deksel op de pot houden. Het was een feestmaaltijd!
Na de overheerlijke lunch was het tijd voor een douch. Onderweg kregen we weer vis.
En net voor etenstijd kregen we wederom 2 enorme gefileerde stukken vis.
Dan nog te bedenken dat die man van de ochtend later die avond ook nog vis kwam brengen. Wat een geluk en wat zijn wij zo dankbaar dat ze zo lief zijn.
Op 2 april was het weer een regenachtige dag. Opeens stopt pal naast onze bus een auto, ik schuif het raampje open. Rick en Lyn vragen hoe het met ons gaat en dat ze een stukje verderop wonen. Bij hun huis hebben ze een kleine cottage die ze normaal verhuren aan vakantiegangers. Ze nodigde ons uit om daar de rest van de weken van de lockdown gratis te komen wonen. We zijn zo verbaast en weten ook even niet wat we moeten zeggen, zo dankbaar. Ze gingen even naar de winkel en zouden ons later de wegwijzen.
De volgende auto stopte bij onze bus met de vraag hoe het met ons gaat en of we nog genoeg voedsel hebben.
Het is zo fijn dat er zoveel mensen zijn die komen vragen of je nog genoeg eten hebt of dat ze je kunnen helpen. Ondanks dat je soms het gevoel had dat je niet gezien werd, hielden ze allemaal een oogje op ons. Niet dat wij de enige op de camping zijn, maar je zag nooit auto’s bij andere stoppen.
Later bleek uit het gesprek met de mensen dat ze gewoon dankbaar zijn dat we ons aan de regels houden en we gebruik maken van de boodschappen bezorg optie, zodat het virus weg blijft. Blijkbaar houden veel toeristen maar ook NZ-burgers zich niet aan de afspraken en gaan ze nog steeds massaal naar winkels en blijven ze rondreizen.
In de vroege middag nemen we afscheid van ons vertrouwde plekje, bedanken een paar mensen en vertrekken een paar km verder. Het klinkt heel gek maar het voelde heel dubbel. Aan de ene kant ben je zo blij om in een huisje te zitten en aan de andere kant wil je op dat mooie plekje en in de bus blijven.
Het is een hele fijne kleine cottage met alles erin wat we nodig hebben en eindelijk weer WiFi.
Het nieuws komt binnen dat vanaf 3 april de repatriëringsvluchten mogen worden ingezet, nu is het alleen wachten tot we gebeld worden door BuZa.
We hebben twee problemen: 1 we hebben hier geen netwerk en kunnen dus ook geen telefoontjes ontvangen en 2 we moeten een oplossing vinden voor onze bus.
Dat word een snelle brainstorm sessie want wie weet hoe snel het kan gaan of hoe lang het nog duurt.
We blijven positief!
Veel liefs van ons
-
03 April 2020 - 08:15
Anita Spees:
Hallo jullie tweetjes.... wat een spannende vakantie! En zo anders dan de bedoeling was, maar wel heel intens en zeer onvoorspelbaar..
Ik wens jullie toch nog een mooie tijd en uiteindelijk een goede veilige terugreis...
Grt Anita -
03 April 2020 - 09:11
Jos:
Spannend allemaal, maar ook super te lezen dat de mensen daar zo aardig zijn.
ben benieuwd wanneer jullie kunnen reizen!
lieve groet!! -
03 April 2020 - 09:42
Nel :
Hallo jullie twee ,
Wat maak je toch veel moois mee ,ja de mensen hebben veel voor je over, als je er voor open staat, dat is fijn te horen,
Maak er samen maar het beste van ,probeer nog wat te genieten van jullie tijd in NZ.
En succes met alles wat op jullie pad gaat komen ,
En blijf gezond,
Daar zijn wij ook mee bezig ,
Lieven Groetjes Ome Ger Tante Nel ❤️ -
03 April 2020 - 10:11
Cécile & Eugène:
Wat een spannend avontuur en fijn dat de mensen om jullie heen zo vriendelijk zijn!!!
Jammer dat dit grote avontuur anders verloopt en niet zo als jullie gedacht hebben.
Maak er samen nog een mooie tijd van en blijf gezond.
liefs van ons -
03 April 2020 - 12:13
Johanna:
Wat een belevenissen weer. Fijn dat jullie nu in de cottage mogen verblijven. We houden de duimen gedrukt dat repatriëring snel geregeld zal worden. Wat ontzettend jammer voor jullie dat je je wereldreis moet afbreken, maar ik denk dat je nog het beste af bent in Nederland momenteel! Heel veel sterkte en lieve groet van Johanna!!! -
03 April 2020 - 14:35
Elvira:
Fijn weer van jullie te horen.
Wel een hele bijzondere ervaring. Dit vergeten jullie nooit meer en is enorm leuk om later aan jullie kleinkinderen te vertellen. Die gaan ervan smullen :).
Voor nu, blijf veilig en op afstand en eventueel goede terugreis. Elvira -
03 April 2020 - 15:45
Danny Frings :
Hallo Shirley en Meander,
Ondanks de vervelende situatie van niet verder kunnen reizen is t devies: "er het beste van maken". En dat doen jullie. En met de hulp van de locals komen jullie er wel doorheen.
Desondanks kun je nu maar beter veilig thuis zijn. Let goed op elkaar en geniet zolang het kan.
Zorg dat je virusvrij en veilig thuis komt. Veel succes en ook nog plezier gewenst
Danny en Daniëlle Frings -
03 April 2020 - 17:28
Gertie Hofstee:
Leuk weer even iets van jullie te horen. Het is natuurlijk een vervelende situatie dat de reis op een minder prettige manier wordt beëindigd, maar zo te lezen lossen jullie de problemen met geduld en verstand op.
Ik wens jullie een zo prettig mogelijke tijd en een goede terug reis. -
03 April 2020 - 17:50
Berbel:
Hallo Shirly en Meander.
Wat spannend allemaal, jullie hebben al veel mooie dingen gezien en meegemaakt, en wat een belevenis allemaal, jammer door deze vervelende situatie ( coronavirus )dat jullie hebben doen beslissen ,om toch weer richting nederland te gaan,wat natuurlijk erg jammer is voor jullie, Wat zijn het fijn mensen in Nieuw-Zeeland ,ze zijn zo behulpzaam voor jullie, dat is erg aardig. ik wens jullie een hele fijne terug reis.
Groetjes Wiel en Berbel.
-
04 April 2020 - 22:51
Wilma:
Ondanks alles wel een heel mooi en positief bericht....lieve mensen en met jullie Omega3 zit het voorlopig wel snor :D
En wie heeft er nu een zeeleeuw naast z'n camper bivakkeren, ge-wél-dig!!!!
Blijf gezond en goede terugreis....ik hoop dat jullie telefoon op het goede moment besluit netwerk op te pikken (Y) -
09 April 2020 - 08:31
Helma:
Hoi jullie twee
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
