Road trip NZ zuid

Daar zijn we weer!

Mijn laatste blog eindigde bij de stop van de pinguïns en de zeehonden.
Vanuit Dunedin gingen we naar het albatros punt, met als doel de albatros te zien. Helaas was het heel erg bewolkt en hebben we de grote vogel niet gezien. We waren ook niet bereid om 62$ p.p te betalen om de albatros in gevangenschap te zien.
Onderweg maken we hier en daar een korte stop om foto’s te maken en te genieten van het uitzicht.

De campings waar we slapen hebben een super mooi uitzicht, bijv uitzicht op zee, het meer of de bergen. En ze zijn helemaal gratis. Af en toe gaan we naar een betaalde camping en dat is dan vooral om al ons apparatuur op te laden en om te douche. De gratis douches zijn hier minder te vinden. Je hebt wel vaak dat je voor een klein bedrag kunt douche, maar als je pech hebt vind je geen douche. Je hebt wel buitendouches, maar die zijn voor mij iets te koud.

Het lijkt nu even alsof ik een heel stuk van onze route oversla. Maar je moet je voorstellen dat je 1 grote hoofdweg hebt en dan kom je langs dorpjes maar ook plekken langs de weg waar je kort stopt om foto’s te maken of om te wandelen. Als ik elke stopplek moet benoemen word het een lang en saai verhaal.

Na flink wat kilometers komen we aan bij Doubtfull sound. Het is een prachtige omgeving, maar na wat informatie besluiten we niet mee te gaan met de boot.
We vervolgen onze weg naar Te Auna. Te Auna is het plaatsje waar je momenteel de bus neemt naar Milford sound. Er zijn overstromingen geweest, waardoor ze de wegen naar Milford sound hebben gesloten. Alleen met een georganiseerde tour kun je er komen. Na lang overleggen, gesprekken met mensen op de camping en informatie van een georganiseerde tour besluiten we het niet te gaan doen. Het prijskaartje dat er nu aan vast zit is het voor ons niet waard. In New Zealand kan je zoveel mooie dingen zien die gratis zijn. Dus we besluiten om te genieten van de natuur.

En toen was het 1 maart, Meander zijn verjaardag. En ook hij mocht uitkiezen wat hij graag wilde doen. De mensen die Meander kennen weten dat hij wel van een wandelingetje houd, dus dat was precies wat we gingen doen.
In Te Auna heb je een van de mooiste wandel tracks van New Zealand namelijk de Kepler track. Het is eigenlijk een 4daagse trek van 60km, maar heel veel mensen maken er een dagtocht van. Dan loop je tot de eerste hut, geschatte tijd 9 tot 10uurtjes. Toen ik hoorde dat Meander deze tocht wilde maken, kon ik alleen maar denken “oh men wat doe je me aan”.
Opzich moet het goed te doen zijn, vorig jaar in Nepal hebben we namelijk een 4daagse track gedaan met looptijd van 6 a 9 uur per dag.

Dus daar stonden we dan op 1 maart om 7.30uur fit en wel, klaar om te vertrekken. Meander is altijd zo lief om de spullen te dragen zodat ik alleen mijn camera bij me heb en lekker door kan lopen.
Het begin was goed te doen en na 1,5uur begint het berg op lopen. Na een tijdje berg op lopen begint mijn lies weer te zeuren. Ik probeer er geen focus op te leggen en gewoon door te lopen, maar al gauw loopt de pijn op en moet ik vaker een pauze inlassen. Het door strompelen zorgt ervoor dat mijn linker lies ook pijn begint te doen. Ik hoor Meander nog zeggen als je terug wilt dan gaan we terug, je hoeft het maar te zeggen.
Het probleem is dat ik een die-hard ben en echt die top wil bereiken met of zonder pijn. Na 5 uur wandelen bereiken we luxmore hut. Je kon nog 2uur door lopen om op de top van de berg uit te komen, maar dat zag ik niet meer zitten. We moesten namelijk nog terug en de pijn in mijn lies is te heftig.
Na een heerlijke lunch begonnen we aan de terug weg. De afdaling was een echte knieën killer, want het was vrij stijl.
De laatste 1,5uur was voor ons beide echt bikkelen. Voor ons gevoel kwam er geen einde aan de wandeling. Ik zat er zo doorheen met de pijn aan mijn lies en de blaren aan mijn voeten dat ik bij de laatste meters niet meer wist of ik moest lachen of huilen, dus deed ik van beide een beetje. Zelfs de domme grappen werden grappig, “ Pff konden ze de parkeerplek niet wat dichterbij maken”.
Na een totale tijd van bijna 9uur en 26km gelopen te hebben bereiken we hand in hand de auto. Yes we made it!
En ondanks de pijn was het een prachtige wandeling.
Om de verjaardag van Meander compleet te maken sluiten we de dag af met zelf gemaakte pannenkoeken met uitzicht op een prachtig meertje.

De volgende dag verlaten we Te Auna en rijden we naar Queenstown. Voor de eerste keer in maanden kruip ik achter het stuur. Meander zat gespannen naast me (alsof ik een slechte chauffeur ben). Het links rijden, het links schakelen en het zoeken naar het knipperlicht was geen pretje, na 20min was ik dan ook blij dat we weer gingen ruilen.
Queenstown het adrenaline stadje waar veel toeristen met geld smijten. Van bungeejumpen tot skydiven tot activiteiten op een speedboot overal waar je hart iets sneller door gaat kan je hier doen. Met een drankje op het terras twijfelen we of we zullen gaan skydiven.

Bij Lake wakatipu een hele fijne gratis camping besluiten we om een extra dagje uit te rusten. Heerlijk niks doen en in het zonnetje zitten.

Voor 4 maart had ik een leuke activiteit voor ons gepland. Tussen Queenstown en Glenorchy bij Ben Lomond gingen we paardrijden. Voor Meander de eerste keer en voor mij wat jaartjes geleden. Om 9uur zat Meander op Goose en ik op Banana in een groep van 7 ( 2 ervan waren begeleidsters). We reden tussen de bergen en staken meermaals een rivier over, af en toe werden we verrast door los lopende koeien. Wat een prachtige paardrijd-track. Voor mij voelde het meteen weer vertrouwd om op een paard te zitten en geweldig om te zien dat Meander er ook zo van genoot.

Onze volgende stop Lake Pukaki en Lake Tekapo. Beide meren hebben een bijzondere kleur, wij noemen het “melk-achtig ijsblauw”. Lake Pukaki is bijzonder omdat je mount Cook op de achtergrond ziet, met op de top nog sneeuw.
Wat wij bijzonder aan Lake Tekapo vonden, was dat er een klein huisje stond aan het meer op een bergje. Maar dat huisje bleek een kapelletje te zijn. Er draaide binnen prachtige muziek, dus we zijn even gaan zitten. Vooraan bij het altaar was een groot raam waar je zo op het blauwe meer en de bergen kon kijken. Het was prachtig, jammer genoeg mochten we geen foto’s maken binnenin “The church of the good Shepard”.

Ons doel bij Lake Tekapo was eigenlijk het zien van het zuiderlicht (Aurora). We hadden helaas pech dat de maan bijna vol was en de Aurora meter te laag, dus geen reden om te blijven overnachten in Tekapo. Wie weet komen we later nog eens terug.

We rijden verder naar mt. Cook. Na een korte wandeling besluiten we hier te overnachten om de dag erna een mooie wandeling te maken.
Zo nu en dan hoor je opeens donder, het is echter geen donder maar het verschuiven van sneeuw in de bergen (mini lawine) heel indrukwekkend.
Bij mt. Cook lopen we de Hooker valley track een 2uur durende track en niet heel moeilijk. We hadden nog het geluk om ijsrotsen in het meer te zien. Jammer genoeg kreeg ik al snel last van mijn lies. Een teken voor Meander dat hij moet ingrijpen als fysio en me helpt met rekken.

Op 7 maart komen we aan in Wanaka. Hier hebben we één doel Roys peak opwandelen. Zoals gewoonlijk slecht ons huiswerk gedaan, want we kwamen er pas bij de wandeling achter dat de tocht makkelijk 6uur duurt.
De wandeling gaat meteen stijl berg op en wat ben ik blij met mijn verplichte rek oefeningen van mijn personal fysio. Het gaat goed met me been, maar voordat ik kon juichen kwam de pijn weer aanzetten. Meander dringt een paar keer aan “als je terug wilt of als het niet meer gaat, gaan we gewoon terug”. Echt niet ik ben een doorzetter en ik wil de top bereiken. De pijn loopt langzaam op, zodra ik besef dat we nog steeds een flink stuk moeten besluit ik met veel pijn en moeite dat we omdraaien. Meander vertelt hoe trots hij is dat ik eindelijk mijn les leer en naar mijn lichaam luister en ik laat een traantje vallen omdat ik zo baal dat ik moet opgeven en niet de top ga bereiken. Doorlopen met pijn is makkelijker voor mij dan opgeven. Toch ben ik heel blij dat ik luisterde naar mijn lichaam.
Het maakt niet uit hoe hoog we waren, we hebben een stuk van Roys peak gelopen en het uitzicht was prachtig!

En na zoveel indrukken moet je soms een dagje uitrusten en herstellen!

Veel liefs van ons