Home again

Hallo lieve mensen,

Na mijn laatste blog zijn wij meteen begonnen met het uitruimen van de bus, schoonmaken en foto’s schieten. We hebben namelijk contact met Belinda en frank, een Nederlands (Limburgs) koppel die in NZ wonen. Mijn moeder had al een tijdje contact met hun en zo kwamen wij ook in contact. Zij zijn zo lief om ons te helpen met brainstormen en eventueel de auto voor ons te verkopen of te zoeken naar een plek waar we de auto kunnen stallen.

Iedere dag wandelden we een stuk zodat we netwerk hadden. Dit was belangrijk omdat we telefoon verwachten voor de repatriëringsvlucht.

Er is een Whatsapp groep met een kleine 300 Nederlanders die wachten op een vlucht naar huis. Hele fijne app zodat je overal van op de hoogte bent, maar mensen maken elkaar ook helemaal gek.
Om de druk/stress nog groter te maken lees ik op 05april in de Whatsapp groep dat een heel deel mail heeft gehad, morgen vertrekken ze naar huis. Een klein beetje baal je dan dat je er niet bij zit, maar aan de andere kant ben je blij want er moet nog van alles geregeld worden.
Als aller eerste sturen we Rick en Lyn een berichtje of ze naar buiten willen komen. We zitten dan wel in hun cottage maar we willen uit voorzorg gewoon 2meter afstand van elkaar houden.
We vertellen hun dat de eerste vlucht vertrekt en ons probleem met de auto, misschien kennen hun mensen. Rick pleegt wat telefoontjes maar voor ons is het nog steeds niet de ideale oplossing. We moeten dan namelijk een taxi nemen en die zijn echt onbetaalbaar. We vertellen hem dat we bereid zijn de auto gratis weg te geven, maar dan willen we er wel mee naar Auckland rijden. Ze zouden de auto gratis willen hebben voor hun zoon maar moeten er even over na denken.
Later die avond hebben we afgesproken om met Rick en Lyn een biertje te drinken. Jammer genoeg heeft hij slecht nieuws over de auto. Hij wilt hem heel graag hebben maar de auto ophalen vinden ze minder, ze hebben zelfs erover gedacht om ons naar het vliegveld te brengen. Helaas met deze lockdown is het voor hun niet te doen om 18uur te rijden, normaal gesproken zouden ze dan bij familie overnachten. Verder hebben we een hele gezellige en ontspannen avond, en krijgen zelfs een lams been.

06 april de dag waarop de eerste repatriëringsvlucht vertrekt. Aangezien we niet weten wanneer de volgende vluchten vertrekken blijven we standaard iedere dag wandelen tot we bereik hebben. Helaas geen bericht, maar zodra we terug zijn lees ik in de groepsapp dat mensen gebeld worden over een vlucht van 8 april en dat de vlucht erna 10 april is. Steeds meer mensen worden gebeld, mijn hart gaat te keer. Ik trek mijn schoenen opnieuw aan en begin te rennen voor netwerk. Meander komt een paar min later aan en we spenderen uren in een weiland tussen de schapen. Af en toe moeten we opstaan en 5 stappen verder zetten om weer netwerk te hebben. Na wat uurtjes krijgen we toch honger en ben ik er ook wel klaar mee, we besluiten om terug te gaan.
Het kan nu allemaal snel gaan en ik baal dat we niet gebeld zijn. Ik leg me erbij neer en zeg tegen me zelf “10 april zitten we op de vlucht!”.

Hoe gek het ook is maar opeens hebben we buiten de cottage netwerk. Gelukkig schijnt de zon en zit ik de rest van de middag tot de vroege avond buiten. Vooral bezig met mijn mail opnieuw laden, kijken of mijn netwerk actief blijft en brainstormen over de auto.
Ik schrijf Belinda nog een keer en vertel haar dat we de auto gratis weg willen geven. We moeten snel een oplossing hebben, want de tijd dringt. We willen alles netjes afhandelen en geven daarom de auto liever gratis weg. We willen niet zo zijn zoals veel andere backpackers die hun auto nu gewoon op het vliegveld of op straat dumpen.
Belinda heeft nog 1 optie en dat is Gerard bellen, dit is een goede vriend en tevens is hij politie agent.
Gerard waardeert het dat we alles uit de kast trekken om de auto op een nette manier achter te laten. Hij wilt ons graag helpen maar moet dit eerst met zijn bazen bespreken. Na een paar minuten krijgen we bericht dat het mag. De bedoeling is dat we naar hem toe rijden, hij stalt de auto zolang tot na de lockdown (Belinda en Frank halen de auto op zodra het kan) en hij brengt ons naar het vliegveld.
Wel wilt hij eerst even met ons praten, voornamelijk om te kijken hoe het met onze gezondheid is en hoe lang we al in NZ zijn. Alles is prima en hij geeft aan dat we zo snel mogelijk naar hem toe moeten komen. Hij geeft ons zijn politiebadge nummer, met het idee dat als we aangehouden worden we toestemming hebben om te rijden.

Meteen lichten we Rick en Lyn in en vertellen hun dat we morgen (7 april) vertrekken. Het is beter om zo snel mogelijk dichterbij Auckland te zijn zodat we rustig aan kunnen doen. Gerard woont in Hamilton en dat is een uurtje van het vliegveld vandaan.

De dagen vliegen voorbij en na flink wat inpakken en poetsen gaat Meander naar bed en ik blijf nog even tv kijken.
Inmiddels lees ik dat de ANWB alarmcentrale weer is begonnen met het bellen van mensen en er zijn zelfs mensen die mails ontvangen.
Daar zit ik dan, ongemakkelijk op de grond voor netwerk en het blijven laden van mijn mail. Om 22uur hoor ik een aantal mails binnen komen, mijn hart gaat tekeer en ik heb zelfs een beetje zweethanden. En jaaaaa hoor daar zijn ze 2 mails van KLM, we zitten op de vlucht van 8 april.
Ik ben door het dolle heen en check snel of onze namen kloppen (de alarmcentrale heeft namelijk vaker foutjes gemaakt). Meteen mail ik mijn moeder en erna maak ik Meander wakker.

Wat een gek gevoel! We willen eigenlijk helemaal nog niet naar huis maar nu het eindelijk zo ver is verheug je, je toch.
Als je dan denkt waarom ga je dan naar huis....
De tijden zijn heel onzeker, hoe lang gaat dat hele Corona gedoe duren? Zijn er later nog vluchten? Visums werden automatisch verlengt tot eind september, naar mijn idee verwachten ze dan ook dat het zo lang duurt. De Minister van NZ heeft het erover om het land volledige te sluiten, voor een jaar of zelfs langer. Totdat het hele land Corona vrij is en dan totdat er een vaccin is. Dit is totaal niet wat ik wil! Als je op vakantie bent dan willen de meeste mensen niet naar huis, maar stel je eens voor dat je niet naar huis mag/kan, juist dan wil je naar huis.
We voelen ons totaal niet prettig bij het idee geen controle te hebben over waar je heen wilt.

7april om 7uur ‘S ochtends verlaten we de cottage en Ngawi, heel gek gevoel om deze plek nu te verlaten.
Het is een lange rit die Meander moet rijden (mijn rijbewijs is thuis). Een lange rit betekend ook af en toe een korte pauze.
Net onder Lake Taupo besluiten we onze benen te strekken en snel een boterhammetje te eten. Een oudere dame komt langs en maakt foto’s van ons (Meander vertelt mij dit pas later anders had ik er heel graag iets van gezegd). Vervolgens komt er een man schreeuwend naar ons toe, hij werd zelfs een beetje agressief “waarom rijd je rond en waarom ben je niet in zelf isolatie, ben je gestoord. Ik reageer meteen en probeer zo kalm mogelijk te blijven “we mogen reizen van de overheid, we zijn onderweg naar het vliegveld en hebben contact met de politie”. Meander duwt hem onder de neus “misschien kan je het rustig vragen voordat je zo begint te schreeuwen”. Echter boeit het meneer helemaal niks waarom we rijden en dat we mogen reizen en blijft een beetje schreeuwen. Ik druk het nu nog netjes uit maar hij gebruikte minimaal 3 keer in een zin op verschillende manieren het woordje “fuck”.
Als we eindelijk bijgekomen zijn en willen vertrekken, komt er weer iemand aan. Deze man blokkeert onze auto en vraagt “waar kom je vandaan? Je weet toch dat je niet mag rond rijden?” Ik leg hem uit dat we onderweg zijn naar het vliegveld en dat we contact hebben met de politie. Hij steekt zijn duim op en begrijpt het helemaal. Hoe gek ook maar we bedanken hem dat hij het netjes vraagt.
Dan sta je nog geen 10min stil en gebeurd dit, aan de ene kant snappen we het maar mensen kunnen het ook netjes vragen.

Na 8uur rijden komen we aan bij Gerard en zijn familie. Ondanks dat we met hem in een auto gaan houden we verder zoveel mogelijk afstand.
De laatste spullen worden opgeruimd en ingepakt en dan slapen we voor de laatste keer in de bus.

En dan is het zo ver, vandaag 8 april vliegen we naar huis. Ruim op tijd vertrekken we met Gerard naar het vliegveld. BuZa rade aan om vroeger op het vliegveld te zijn ivm lange rijen. Voordat we instappen maken Meander en ik ons gereed, handen wassen en desinfecteren met een speciaal doekje en zetten een mondmasker op.
In een auto kan je geen 2meter afstand houden, ondanks dat Gerard het niet heel nodig vind om een maskertje te dragen, voelen we ons er toch allemaal prettiger bij het wel te doen.
Zoals ik al zei we waren erg vroeg op het vliegveld en gelukkig mag niemand naar binnen. Buiten word er aangegeven in welke rij je moet staan en als het zover is mag je naar binnen.
Omdat wij met een repatriëringsvlucht gingen stond er een tafel met Nederlandse vlag en de ambassade was aanwezig met een gastenlijst. Van Auckland vlogen we naar Kuala Lumpur met Malaysian Airlines en onze tickets kregen we pas bij het inchecken.
Buiten hielden de meeste mensen zich wel aan de norm van 2meter maar zodra je naar binnen mag, lukt het bijna niet om afstand te houden.
Heel apart om op een leeg vliegveld te lopen. Eindelijk mochten we het vliegtuig in en kon de reis beginnen.
We vliegen 10.5uur voordat we aankomen in Kuala Lumpur. Hier moeten we wederom door de douane en we verwachten een gezondheidscheck.
Voordat we het weten zitten we weer in het vliegtuig en is iedereen verbaasd dat we geen test gehad hebben.
Na 13uur vliegen komen we eindelijk aan in Amsterdam. Ik had het helemaal gehad met het vliegen en was echt blij dat we eruit konden.
We hebben overigens niet de hele reis met het mondmaskertje opgezeten. We hielden hem overal op behalve als we stil zaten in het vliegtuig. We zijn meer dan 30uur onderweg geweest en zo lang wil je echt niet met zo’n ding op zitten.
Op Schiphol hebben we ook geen gezondheidscheck gehad, wat ons verbaasde. Verder maakte het ook niet veel uit, in NZ zat iedereen al meer dan 2 weken in zelf isolatie dus de kans besmet te worden achten we niet heel groot.

Nu hoefde we alleen nog maar 2,5uur naar huis te rijden. We werden opgehaald door mijn vader en wederom desinfecteren we onze handen en houden we ons mondmasker op.

Als eerste rijden we naar de ouders van Meander om een 2meter afstand lucht knuffel te geven.

Wij gaan nu thuis uit voorzorg 2 weken in zelf isolatie, officieel hoeven we dit niet omdat we in New Zealand al in zelf isolatie zaten en het land veel veiliger is dan NL. Voor ons gevoel vinden we het fijner om ons zelf en onze familie te beschermen.

Als je, je afvraagt waar wij momenteel wonen.
Bij mijn ouders in de kelder (leef kelder). Onze meubels stonden hier opgeslagen en mijn ouders waren zo lief om er een woonkamer en keuken van te maken.
Voor de komende 2 weken hebben we de wc op de begane grond helemaal voor ons zelf, zodat mijn moeder niet de hele dag hoeft te poetsen.

We zijn blij om thuis te zijn. Jammer genoeg heeft het maar 5,5maand geduurd en balen we dat het op deze manier geëindigd is. Maar we kijken terug op 5,5 maand vreugde, mooie landen, nieuwe levenslessen en een band die nog hechter is geworden.

Veel liefs van ons.

Ps: De foto’s komen binnenkort online.